Santiago de Compostela posiblemente sexa unha das cidades máis hospitalarias do mundo. E non é que o digamos nós, que estamos tan afeitos a andar polas rúas deste finisterre europeo, que ademáis é Patrimonio da Humanidade e a meta dos Camiños de Santiago, que ás veces non somos quen nin de observar con atención o que nos rodea.
A Catedral e os edificios máis senlleiros, os veciños e as veciñas, as tabernas, os peregrinos de todo o mundo, os mercados, os hoteis e as pensións, os parques e xardíns, os museos, as facultades, as bibliotecas, os barrios, as igrexas, as fontes, as rúas e as prazas, as parroquias rurais e os arredores desta cidade milenaria onde todo o mundo se sinte coma se estivera na súa propia casa...
Os daquí temos todo tan visto que moitas veces non somos quen nin de alviscar o marabilloso que é o que temos ao redor. Han de ser os outros, os de fóra, os viaxeiros e os peregrinos, que dende a noite dos tempos veñen a Compostela na procura do seu particular principio do mundo (eles mesmos), os que nos falen do extraordinario que é o lugar onde vivimos e nos convenzan do enorme potencial que posúe esta cidade nun mercado turístico cada vez máis competitivo e globalizado. Diso e de moitas outras cousas imos falar nesta taberna virtual a través dun caderno de bitácora escrito sobre servilletas de papel, ao final dos Camiños de Santiago, no único lugar do mundo onde as casualidades se converten en miragres sen que ninguén saiba nin como nin por que...
Ningún comentario:
Publicar un comentario